Reflectie PACT practice 3.1

Vrijdag 11 september was er weer een PACT-practice, de eerste van het nieuwe seizoen. We kwamen samen in Tivoli Vredenburg, waar alles al klaar stond voor de workshop van Raymond en Mustapha. Na een korte introductie werd de groep in tweeën gesplitst. Instellingen die voor de zomer al hadden gesolliciteerd mochten blijven zitten. De rest werd meegenomen voor een nieuwe ronde sollicitaties. Ebru, Triwish, Hicham en ik mochten de instellingen aan de tand voelen over hun vorderingen tot nu toe, over hun visies en concrete plannen om dat te realiseren.

Tijdens de sollicitatiegesprekken is mij een aantal dingen opgevallen. Allereerst dat instellingen voorbereid waren en antwoord konden geven op de vragen die wij stelden. Er was duidelijk al van tevoren goed nagedacht over de aanpak van D&I binnen de organisaties, over wat er al verwezenlijkt is en wat er nog gedaan kan worden. Voor de critical friends is het fijn om gesprekken te voeren met mensen die weten hoe hun instelling ervoor staat. Door de sollicitaties niet één op één met de instellingen te doen, maar in groepsverband, kunnen de andere instellingen meeluisteren, vragen stellen en leren van andermans situaties en oplossingen.

Voor wat betreft de vorderingen was ik positief verrast dat sommige instellingen al heel ver zijn met de P personeel. Ik weet dat dit een heel moeilijke P is om aan te werken, omdat er veel aspecten meewegen om een team diverser te maken en om vanuit die wens nieuwe mensen aan te nemen. Daarom shout-outs naar de instellingen die daar zoveel extra moeite in hebben gestopt, die nieuwe werknemers intern opleiden of vacatures opnieuw uit hebben gezet via alternatieve kanalen. We see you and we appreciate your efforts greatly! 

Uit de gesprekken concludeer ik dat de P publiek voor iedereen heel lastig is. Want divers personeel staat niet automatisch gelijk aan nieuwe doelgroepen binnenhalen. Een divers programma aanbieden net zo min. Natuurlijk helpen alle beetjes mee, maar in deze P moet nog altijd veel tijd en moeite worden gestopt. 

We bespraken het probleem van doelgroepbenadering. Hoe inclusief ben je als je wel mensen binnenhaalt buiten de standaard bezoekers, maar als deze steeds dezelfde migratieachtergrond hebben? Om het allerbreedste scala mensen aan te spreken is gericht inzetten op een paar groepen niet voldoende. Een specifieke benadering voor iedere groep ter wereld is echter niet te doen. Voor een universele inclusieve benadering blijkt helaas nog geen makkelijke short-cut te verzinnen.

Een vraag die eigenlijk altijd wordt opgeworpen als het gaat over de P publiek: moeten we echt íedereen willen bereiken? Soms leent de soort kunst of de manier van presenteren zich niet voor iedere ontvanger. In hoeverre moet je dat dan aanpassen aan de ontvangers die je nog niet bereikt? Wat ik – en ook andere critical friends – graag willen meegeven op dit gebied: werk aan je verwachtingsmanagement. Is het voor het publiek duidelijk wat er te beleven valt? Belicht bijzondere aspecten die mensen kunnen aantrekken, maar wees vooral ook open en eerlijk over de plek waar ze worden verwacht. Door sommige mensen wordt het namelijk als een enorme drempel gezien om onbekende gebouwen binnen te stappen. Het blijkt bijvoorbeeld al een stuk makkelijker om divers publiek te trekken als activiteiten buiten de muren van de instelling plaatsvinden op plaatsen waar mensen langskomen en alles met eigen ogen kunnen zien.

We sloten de middag af met een paar korte reflecties. Voor mij was de practice een verademing. Het was fijn om weer in Utrecht te zijn. Om met mensen bijeen te komen die het belang inzien van de zaak. Mensen die diversiteit en inclusie niet wegwuiven, maar er met aandacht aan willen werken.

Sinds begin augustus zit ik in het oosten van het land, waar ik een werkervaringsplek heb als junior directeur van een museum. Ik heb aangegeven dat ik naast de reguliere taken ook meer met inclusie wil doen en dat structureel wil aanpakken op alle vier P’s. In de week voor de practice realiseerde ik me dat dat in het oosten nog een lang proces zal zijn, veel langer dan ik aanvankelijk had gedacht. Mijn ambities hebben mij denk ik laten zweven, maar inmiddels sta ik weer met beide benen op de grond. De realiteit is dat D&I hier nog niet zoveel aandacht krijgt. Wel bij onze directie van drie twintigers, afkomstig uit universiteitssteden, maar nog niet bij het gros van de bevolking en onze vrijwilligers. Voor minderheden hoeft toch niets speciaals te worden verzonnen? Iedereen is toch welkom? 

Bij PACT zijn we het beginstadium eigenlijk allemaal nu wel voorbij. Tijdens de workshop  werden nieuwe vragen opgeworpen en kregen we tijd om na te denken. Soms was het zelfs een beetje filosoferen, maar daar hou ik persoonlijk wel van. Door na te denken over betekenissen, oplossingen en uitdagingen leer je namelijk ontzettend veel over jezelf en de wereld om je heen. Misschien vertaalt het zich dan niet meteen door in de praktijk, maar dat geeft niet. Uiteindelijk komt er wel iets op gang. One day at the time. Iedere stap is er één.

Wat ik meeneem uit de practice is vooral veel hernieuwde zin, moed en inspiratie om er in het oosten mee verder te gaan! Ik hoop dat de practice bij jullie ook een goede indruk heeft achtergelaten. Ik zie jullie snel weer, aanjagers en critical friends!